Περί Τέχνης και Θανάτου
|
Έ |
να από τα πιο σίγουρα γεγονότα της ύπαρξής μας είναι ο θάνατός μας. Από το πρώτο κλάσμα του δευτερολέπτου της ζωής μας μέχρι και το τελευταίο, γνωρίζουμε την κατάληξή μας! Αυτό που χάνουμε είναι το ενδιάμεσο. Παλεύουμε μανιασμένα να ξεχάσουμε ή να νικήσουμε το τέλος και ξεχνάμε να βιώσουμε το legato της ζωής μας, τον χρόνο ανάμεσα στα δύο σημαντικότερα γεγονότα της ύπαρξής μας: της γέννησης και του θανάτου μας.
Αυτή φυσικά η
αντίληψη και στάση ζωής δεν θα μπορούσε να λείπει από την τραγουδιστική μας
συμπεριφορά. Εκφράζεται κυρίως στο πώς τραγουδάμε και πόση σημασία δίνουμε στον
ήχο ανάμεσα από τις νότες. Μπορώ να πω πως εκεί κρύβεται όλη η τεχνική, το
συναίσθημα, η απόλαυση, η ηδονή, ο έλεγχος του ήχου και τέλος η αφοβία μας!
Εστιάζουμε αρκετό καιρό στο τρίπτυχο: αναπνοή - τοποθέτηση - στήριξη για να
οδηγηθούμε στην ποιότητα του ήχου και στη μεταφορά μέσω αυτού, των
συναισθημάτων μας. Στο δέσιμο των νοτών και στο τέντωμα του ήχου κρύβονται όλα.
Εκεί φαίνεται η δύναμη του διαφράγματος. Πόσο δυνατό είναι να αντέχει το βάρος
του ήχου, του συναισθήματος και του όγκου και να μπορεί επίσης να τον ελέγχει
και οδηγεί. Εκεί φαίνεται ο χαρακτήρας μας, η παιδεία μας και η αισθητική μας. Πολλές
φορές παρομοιάζω τη διαδικασία αυτή σαν έναν ταύρο που τον έχουμε πιάσει από τα
κέρατα και τον οδηγούμε αργά και σταθερά μέσα σε στενά δρομάκια χωρίς να
ακουμπά και να χτυπά πουθενά!
Η φωνή μας δεν
πρέπει να ακουμπά πουθενά. Δεν πρέπει να τη βολεύουμε σε διάφορα σημεία μέσα
στον λαιμό μας ή στον ουρανίσκο μας ή στα δόντια μας... Πρέπει να αιωρείται
μονίμως και να φροντίζουμε να αιωρείται με έλεγχο στο σημείο της τοποθέτησης
που επιθυμούμε κάθε φορά. Δεν υπάρχει ασφάλεια. Αυτή η αέναη εμμονική σχεδόν
αναζήτηση της ασφάλειας είναι που κάνει τη ζωή δύσκολη και αγχωτική, φέρνοντάς
μας συνεχώς αντιμέτωπους με το αίσθημα του ανεκπλήρωτου και της αποτυχίας. Δεν
αναζητούμε στην τέχνη της φωνητικής την ασφάλεια. Ψάχνουμε τη βαθιά στήριξη.
Τον άξονα που δεν έχει ανάγκη από βολέματα. Δεν χρειάζεται δεκανίκια. Είναι.
Υπάρχει και υποστηρίζεται από την ίδια μας την ύπαρξη που εκφράζεται μέσω του άξονα
της αναπνοής.
Η φωνή γεννιέται
και ταξιδεύει πέρα από μας, στο άπειρο, γιατί μπαίνει στις καρδιές μας, στις
αναμνήσεις μας και κερδίζει την αθανασία. Είναι τέχνη. Δεν πεθαίνει!
