Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Από κουτάβι...Λιοντάρι!

Όταν αλλάζει κανείς μέσα του και η πίστη του αυξάνεται, κανείς δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτή την αλλαγή εύκολα. Όταν το κουτάβι γίνεται λιοντάρι...αυτό ενοχλεί!
Αυτό είναι όμως το θέμα.
Να ανακαλύψει κανείς το λιοντάρι μέσα του.
Να το αφήσει να εκδηλώσει όλο το μεγαλείο και όλη την δύναμη και ισχύ του!
Η μεγαλειώδης στιγμή που ρίχνεται στη μάχη των ονείρων του με οποιοδήποτε κόστος δεν επαναλαμβάνεται! Είναι η στιγμή που από το σκοτάδι της αφάνειας αποφασίζει να πολεμήσει για το φως της ψυχής του!
Να μπορεί να ατενίζει από ψηλά το έργο του και να βλέπει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.

Κάθε μέρα που ξυπνάω, φροντίζω να το θυμάμαι αυτό και να μην ξεχνάω ότι υπάρχει μαγεία!!
Είναι μαγικό να έχεις οραματιστεί κάτι και να το βλέπεις να πραγματοποιείται και πολύ περισσότερο όταν δεν έχει γίνει και εύκολα. Όσο περισσότερα εμπόδια, τόσο μεγαλύτερη και η επιτυχία.
Είναι τύχη να βρίσκεις εμπόδια.
Είναι τύχη να μην σε πιστεύουν.
Είναι τύχη να σε υποτιμούν...
Αυτό είναι Δύναμη. Ζωτική. Πρωταρχική. Ενστικτώδης.
Μάχη είναι τα όνειρα!

Έχεις ένα ταλέντο, έχεις όνειρα να το μάθουν όλοι...και ξαφνικά κανείς δεν ξέρει τίποτε για σένα. Ούτε το όνομά σου ούτε την ύπαρξή σου.
Μόνο εσύ ξέρεις. Μόνο εσύ ξέρεις ποιός είσαι και τί μπορείς να κάνεις.

Κάντο, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς σκέψη! Απλά κάντο!
Δράσε σήμερα, όχι αύριο. Αύριο μπορεί να είναι αργά. Να έχει φύγει η στιγμή. Να έχει φύγει ο εχθρός που περιμένει να του αποδείξεις ότι είναι μικρός μπροστά σου και η ευκαιρία να έχει εξανεμιστεί.
Ανάβω φωτιές γύρω από το σπίτι για να δείξω ότι είμαι μέσα.
Φτιάχνω ένα υπέροχο φαγητό, για να έχω δυνάμεις.
Φροντίζω να είμαι με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν.
Ξέρω ότι έχω ένα σπίτι να γυρίζω ότι κι αν συμβεί.
Και φεύγω το πρωί ξέροντας ότι μπορεί να μην γυρίσω.
Οι μέρες δεν γυρίζουν πίσω.
Οι ώρες δεν ξανάρχονται.
Τα χρόνια δεν επιστρέφουν.
Χάθηκαν μέσα στην καταχνιά. Μαζί με τους εχθρούς, μαζί με τους εφιάλτες.
Δεν ανησυχώ γιατί ξέρω ότι ο φόβος μου είναι η δύναμή μου.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009







Iman Maleki

Ιρανός ζωγράφος. Από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της ρεαλιστικής ζωγραφικής. Είναι σαν φωτογραφίες...Είναι εντυπωσιακό το πόσο φυσικά έχει αποδώσει τις εικόνες. Δεν είμαι απολύτως σίγουρη βέβαια αν αυτό σημαίνει ότι εκφράζεται ο καλλιτέχνης παρ'όλα αυτά δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει την τελειότητα στη δουλειά του. Είναι απόλυτη...Όσο απόλυτη μπορεί να είναι η τέχνη!

"Η Ευχή της ερημιάς"

Στέκομαι στον καθρέφτη του μπάνιου και κλαίω
γιατί να μην ζήσω τη ζωή κάποιας άλλης
μιας πόρνης...
Που θλίβει τα μάτια μ'ένα τσιγάρο να της καίει τα δάχτυλα
κι ένα κορμί, που την προδίδει ασύστολα

Σ'ένα πρωινό στην πόρτα ενός σταθμού
κι η ειρωνεία...είναι ο πόνος μιας πληγής
παλιάς...ψυχής!
Ψυχή διαβολική. Νεκρή ψυχή μιας περηφάνιας περιττής
και της ανάσας μου απατηλή, ομορφιά προσώπου.
Προσώπου που δεν είδα, δεν γνώρισα ποτέ!

Τί είδους τραγωδία είν'αυτή που στη γαλάζια αυτή οργή
δακρύζει όταν χαμογελώ
και μου χαρίζει έναν Θεό.

Τη στιγμή που θα χαθώ, θα σου στείλω έναν εχθρό
της ματιάς μου τον καυτό, τον όμορφο περαστικό.
Έναν άντρα τυχερό, που στον δρόμο συναντώ
του προσφέρω ένα κορμί και μου επιστρέφει
μια ευχή.

Την ευχή της ερημιάς
επιτυχία μιας γριάς
μάγισσας κατά προτίμηση
για να υπάρχει συνοχή!!

Στιχοποίημα [Κάποια στιγμή το 1998 ή 1999...]

Περί Τέχνης & Θανάτου της Fiona Λαμπρίδη Wolfsohn

Περί Τέχνης και Θανάτου   Έ να από τα πιο σίγουρα γεγονότα της ύπαρξής μας είναι ο θάνατός μας.  Από το πρώτο κλάσμα...