Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Kosmo गर्ल

Δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω παρ'ότι ήδη έχουν περάσει 12 χρόνια, ότι ζω στην Αθήνα. Μάλλον είναι ιδιότητα της πόλης αυτής να μην σου επιτρέπει να νιώσεις ποτέ δικό της κομμάτι. Ίσως πάλι να ευθύνομαι κι εγώ που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να ταυτιστώ με την πόλη αυτή.
Προέρχομαι από επαρχιακή πόλη, μεγάλωσα μέσα στα πεύκα, τις ελιές και τις μανταρινιές. Ο κηπουρός μας κάθε μέρα μας έφερνε τα κολοκυθάκια μας, τις ντομάτες μας και τις μελιτζάνες μας...Η πιπεριές μύριζαν πιπεριά. Τα αγγουράκια επίσης...Καμία σχέση!! Νιώθω πολύ τυχερή που έχω τέτοιες αναμνήσεις και που ξέρω πως πολύ άνετα θα επέστρεφα σε μια τέτοια ζωή αν χρειαζόταν γιατί κι έτσι όπως πάνε τα πράγματα στον κόσμο, μάλλον αυτή είναι η λύση! Δεν καταλαβαίνω ποιός ο λόγος να συνεχίζει να ζει κανείς στην πόλη εαν δεν έχει δουλειά ή αν ταλαιπωρείται ενώ θα μπορούσε να επιστρέψει στο πατρικό του, στο χωριό του...ότι έχει ο καθένας και να φυτέψει τα λαχανικά του, να ζυμώσει το ψωμί του. Εγώ ομολογώ ότι το μπαλκόνι μου το έχω κάνει μποστάνι και ειλικρινά δεν το έχω σε τίποτα να φύγω να πάω στο νησί μου και να ζήσω με το Αιγαίο να με περιτριγυρίζει, τους φίλους μου να έρχονται να τραγουδάμε και να παίζουμε μουσική και ξέρω ότι έτσι θα γίνουν τα πράγματα.
Βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων στον δρόμο και λυπάμαι πολύ με την θλίψη που διακρίνω, όμως μαζί με την θλίψη θα έλεγα ότι είναι και σοκαρισμένοι. Και εφόσον είναι σοκαρισμένοι ίσως και να στρέψουν τη ματιά τους προς τα μέσα τους...
Να γίνουμε λίγο περισσότερο εσωστρεφείς μήπως και βρούμε έναν άλλο τροπο να ζήσουμε σε έναν κόσμο που δεν μας υπολογίζει πλέον. Ούτε τις ανάγκες μας ούτε τα συναισθήματά μας...
Τουλάχιστον να το σκεφτούμε εμείς. Να αλλάξουμε τη σχέση μας με τα πράγματα, με τη ζωή και τους ανθρώπους. Ο τρόπος που σχετιζόμαστε είναι προβληματικός και αν αυτό αλλάξει πιθανότατα να διαφοροποιηθεί και ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν και οι άλλοι.
Δεν ανησυχώ πια και δεν φοβάμαι γιατί ξέρω ότι είμαι μέρος αυτού του κόσμου, κομμάτι αυτού του σύμπαντος και μου αξίζει να υπάρχω, να δημιουργώ και να απολαμβάνω όλα τα καλά αυτού του κόσμου. Όσο φροντίζω τον εαυτό μου θα γίνομαι πιο δυνατή για αυτόν τον κόσμο!!
Τον Κόσμο που αγαπώ!!

Περί Τέχνης & Θανάτου της Fiona Λαμπρίδη Wolfsohn

Περί Τέχνης και Θανάτου   Έ να από τα πιο σίγουρα γεγονότα της ύπαρξής μας είναι ο θάνατός μας.  Από το πρώτο κλάσμα...