Εναντιώθηκα σε οτιδήποτε ήταν σταθερό για μένα και αναζήτησα την αστάθεια, την μη παρουσία και την έλλειψη αγάπης. Την ζήτησα. Την πήρα. Και αυτό τελικά με οδήγησε στον πάτο.
Και όταν δεν είχα τίποτα για να κρατηθώ, όλες οι μέχρι τότε επιλογές μου δεν ήταν αρκετές για να με κρατήσουν όρθια, έπεσα. Δεν υπήρξε κάποιος να με σηκώσει. Σύρθηκα σαν το πληγωμένο ζώο και αναζήτησα τη γιατρειά μου. Αυτό που με κράτησε ήταν η σκέψη πως ακόμη κι αν πεθάνω η ζωή και το σύμπαν θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Δεν χρειάζεται να είμαι σημαντική για κανέναν ώστε να θέλω να ζήσω. Κίνητρο ζωής ήταν μόνο η δική μου θέληση για ζωή. Να θέλω για δικούς μου λόγους να ζήσω.
Οι πληγές μου, οι πόνοι μου, οι επιθυμίες μου, οι ανάγκες μου ήταν η φυλακή μου.
Τελικά, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο η παρουσία μου στο σύμπαν. Από κει έρχομαι κι εκεί θα πάω. Μια ανάσα...Ένα φύσημα της ψυχής η γέννηση κάθε όντος, κάθε πλάσματος στη γη, ερχόμενο να εκπληρώσει την δική του μοναδική προφητεία. Να ανακαλύψει το μοιραίο μονοπάτι και να το περπατήσει μέχρι την σκοτεινή κουκίδα στο χάρτη...το άγνωστο...το απύθμενο...το θεϊκό!
Παλεύει το ον με έννοιες και νοητικά τερτίπια.
"Να γίνω ο καλύτερος".
"Να γίνω ο ομορφότερος".
"Ο πλουσιότερος".
"Ο διασημότερος"...Να ξεχωρίσω. Να διακριθώ.
Στενεύτηκες ψυχή μου ξαφνικά; Ζορίστηκες. Χάθηκες.Το κενό μεγάλωσε με όσα απέκτησες και με όσα είχες ήδη.
Ότι χρειάστηκα το είχα πάντα.
Είχα πάντα δυνάμεις που δεν γνώριζα. Είχα πάντα τον σπόρο της γνώσης να ξέρω τί χρειάζομαι για να είμαι καλά. Είχα την αφοβία που επιβαλλόταν για να προχωρήσω στο άγνωστο...
Για την ακρίβεια, ήμουν δυνατή, ήμουν ατρόμητη!
Ήμουν.
Δεν είχα τίποτα...Αλλά Ήμουν.
Ήμουν η σταγόνα στη βροχή.
Ήμουν μια πρωινή αχτίδα .
Ήμουν μια νότα στο τραγούδισμα των πουλιών.
Ήμουν εκεί και περίμενα να με ανακαλύψεις.
Τις περισσότερες φορές που χρειάστηκε να παλέψω με κάτι, κατέληγα να παλεύω με τον εαυτό μου.
Φ.Λ
