Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή του Μιχάλη Λαμπρίδη "ΕΝΑ ΚΙΒΩΤΙΟ ΚΟΚΚΑΛΑ"

...........................................
Σιγά–σιγά θυμήθηκα το πέσιμο απ ’την κούνια
ο ήχος μου εφάνηκε θηρίου βρυχηθμός
το χτύπημα ακούστηκε σαν Ευαγγελισμός
γι’αυτό και δεν κατάλαβα πως σφάζανε γουρούνια .

Ο Άγγελος κρυβότανε στης θείας το πηγάδι
έβγαινε τ’απογέματα για νάρθει να με δεί*
κρατούσε ένα κινέζικο βιολί με μιά χορδή
και με τις νότες μού’δειχνε το φώς και το σκοτάδι.

Της μάννας μου σαν ίδρωνε-τη μυρωδιά–θυμάμαι
γι’αυτήν ήμουν το αντίδωρο μετά τον τοκετό.....
πρίν να δεχτεί του άγγελου το σπέρμα το καυτό
ίσως ν’αναρωτιότανε:“στην εκκλησιά πώς θάμαι;”

Ούτως ή άλλως:“φύτρωσα”,με βγάλανε Μιχάλη...
στης Τήνου τα υπόγεια περίμενε ο παππάς.....
ο ανάδοχος με κοίταζε σα νάλεγε“πού πάς;”
κι ο διάκονος κρατιότανε να μη του έρθει ζάλη.

Κάποιος μας φωτογράφιζε* ούτε ήξερα τι κάνει
τα μάτια του πατέρα μου κοιτούσαν στο κενό
το εκκλησάκι ήτανε ωραίο μα στενό
γι’αυτό εγώ κολύμπαγα στον ποταμό Ιορδάνη.

Η μάννα εβρισκότανε εκεί,μα δεν την είδα
μάγισσες τη συμβούλευαν για το νοικοκυριό
ξάφνου φωνή ακούστηκε απ’το καμπαναριό
κι ο ήχος εκαρφώθηκε εντός μου σαν λεπίδα..........................