Περί Τέχνης & Θανάτου της Fiona Λαμπρίδη Wolfsohn

Περί Τέχνης και Θανάτου

 

Έ

να από τα πιο σίγουρα γεγονότα της ύπαρξής μας είναι ο θάνατός μας. Από το πρώτο κλάσμα του δευτερολέπτου της ζωής μας μέχρι και το τελευταίο, γνωρίζουμε την κατάληξή μας! Αυτό που χάνουμε είναι το ενδιάμεσο. Παλεύουμε μανιασμένα να ξεχάσουμε ή να νικήσουμε το τέλος και ξεχνάμε να βιώσουμε το legato της ζωής μας, τον χρόνο ανάμεσα στα δύο σημαντικότερα γεγονότα της ύπαρξής μας: της γέννησης και του θανάτου μας.

Αυτή φυσικά η αντίληψη και στάση ζωής δεν θα μπορούσε να λείπει από την τραγουδιστική μας συμπεριφορά. Εκφράζεται κυρίως στο πώς τραγουδάμε και πόση σημασία δίνουμε στον ήχο ανάμεσα από τις νότες. Μπορώ να πω πως εκεί κρύβεται όλη η τεχνική, το συναίσθημα, η απόλαυση, η ηδονή, ο έλεγχος του ήχου και τέλος η αφοβία μας! Εστιάζουμε αρκετό καιρό στο τρίπτυχο: αναπνοή - τοποθέτηση - στήριξη για να οδηγηθούμε στην ποιότητα του ήχου και στη μεταφορά μέσω αυτού, των συναισθημάτων μας. Στο δέσιμο των νοτών και στο τέντωμα του ήχου κρύβονται όλα. Εκεί φαίνεται η δύναμη του διαφράγματος. Πόσο δυνατό είναι να αντέχει το βάρος του ήχου, του συναισθήματος και του όγκου και να μπορεί επίσης να τον ελέγχει και οδηγεί. Εκεί φαίνεται ο χαρακτήρας μας, η παιδεία μας και η αισθητική μας. Πολλές φορές παρομοιάζω τη διαδικασία αυτή σαν έναν ταύρο που τον έχουμε πιάσει από τα κέρατα και τον οδηγούμε αργά και σταθερά μέσα σε στενά δρομάκια χωρίς να ακουμπά και να χτυπά πουθενά!

Η φωνή μας δεν πρέπει να ακουμπά πουθενά. Δεν πρέπει να τη βολεύουμε σε διάφορα σημεία μέσα στον λαιμό μας ή στον ουρανίσκο μας ή στα δόντια μας... Πρέπει να αιωρείται μονίμως και να φροντίζουμε να αιωρείται με έλεγχο στο σημείο της τοποθέτησης που επιθυμούμε κάθε φορά. Δεν υπάρχει ασφάλεια. Αυτή η αέναη εμμονική σχεδόν αναζήτηση της ασφάλειας είναι που κάνει τη ζωή δύσκολη και αγχωτική, φέρνοντάς μας συνεχώς αντιμέτωπους με το αίσθημα του ανεκπλήρωτου και της αποτυχίας. Δεν αναζητούμε στην τέχνη της φωνητικής την ασφάλεια. Ψάχνουμε τη βαθιά στήριξη. Τον άξονα που δεν έχει ανάγκη από βολέματα. Δεν χρειάζεται δεκανίκια. Είναι. Υπάρχει και υποστηρίζεται από την ίδια μας την ύπαρξη που εκφράζεται μέσω του άξονα της αναπνοής.

Η φωνή γεννιέται και ταξιδεύει πέρα από μας, στο άπειρο, γιατί μπαίνει στις καρδιές μας, στις αναμνήσεις μας και κερδίζει την αθανασία. Είναι τέχνη. Δεν πεθαίνει!

 

* Απόσπασμα από το βιβλίο μου "FINDMYVOICE - Μια Ολιστική Μέθοδος Φωνητικής | Θεραπεύομαι & Θεραπεύω με τη Φωνή μου" που κυκλοφορούν και έκαναν δεύτερη έκδοση από τις εκδόσεις Ρίζα2. Παραγγελίες Online από το official site www.findmyvoiceworkshop.com και σε ebook μορφή από το Payhip.com 

περί bullying

♦️Πολύς λόγος περί κακοποίησης και περί bullying γίνεται. Καμπάνιες για την κακοποίηση των ζώων. Των γυναικών. Των αδυνάμων. Σλόγκαν που χαιδεύουν τα στερεότυπά μας τύπου: #φερσου_αντρίκια;; Seriously??!
Η κακοποίηση είναι για πολλούς, τρόπος ζωής. Αποκτούν υπόσταση. Ισχύ. Αλλά δεν υπολογίζουν ότι όλα αυτά τα αποκτούν επειδή κάποιος τους το επιτρέπει με την αδυναμία του ή το φόβο του να αντισταθεί. Πόσο οξύμορο; Ακόμη και γι'αυτή τους τη συμπεριφορά να έχουν ανάγκη το θύμα τους!;
⭕Μην εστιάζουμε στην κακοποίηση που φαίνεται. Αλλά περισσότερο σε αυτήν που δεν φαίνεται και που κανείς δεν μιλάει για αυτήν. Δεν ειναι μόνο το αίμα, οι μελανιές, ο εκφοβισμός πίσω απο τις κλειστές πόρτες.
●Είναι το ίδιο το μάτι της κοινωνίας που είναι έτοιμο να κρίνει οτιδήποτε δεν γνωρίζει, οτιδήποτε δεν εγκρίνει. • Είναι το γελάκι και η πλακίτσα στη θέα μιας υπέρβαρης γυναίκας. • Είναι στην ερώτηση "με τί ασχολείσαι;" γιατί στην πραγματικότητα θες να μάθεις πόσα βγάζει, για να τον κατατάξεις στο οικονομικό στάτους που εγκρίνεις.
• Είναι στον/στην σύζυγο που δυστυχεί όταν ο/η σύντροφός του περνά καλά χωρίς εκείνον/η. • Είναι στο ζευγάρι που ο ένας βγαζει περισσότερα απ'τον άλλο. • Είναι στο σεξ, που πέρα από έντστικτο, παιχνίδι κατάκτησης και επιβολής είναι μια πράξη παράδοσης, αμοιβαίας απόλαυσης και ένωσης!
⭐Η λίστα δεν έχει τέλος...Και αναρωτιέμαι στην πρώτη μέρα των διακοπών μου: Πόσο τρέφουμε το σκοτάδι μέσα μας; Πόσο νταντεύουμε το κακοποιημένο μας εγώ, αναζητώντας θύμα πιο αδυναμο από εμας, για να ξεφύγουμε από τους τυράννους μας και να γίνουμε εμείς οι τύραννοι άλλων; 

Δεν ειναι ντροπή να ψάχνεις μέσα σου. 

Δεν ειναι ντροπή να παραδέχεσαι ότι υπήρξες αδύναμος.

Δεν ειναι ντροπή να ζητάς βοήθεια. 

Το σκοτάδι παλεύεται και εκτοπίζεται όταν ρίχνεις φως. Ρίχνεις φως σε όσα σε φοβίζουν, τρομάζουν και πονάνε. 

Ένα φύσημα της ψυχής.

Είμαι η κόρη δύο ανθρώπων σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα, σε αυτόν τον πλανήτη, σε αυτό το σύμπαν.

Εναντιώθηκα σε οτιδήποτε ήταν σταθερό για μένα και αναζήτησα την αστάθεια, την μη παρουσία και την έλλειψη αγάπης. Την ζήτησα. Την πήρα. Και αυτό τελικά με οδήγησε στον πάτο.
Και όταν δεν είχα τίποτα για να κρατηθώ, όλες οι μέχρι τότε επιλογές μου δεν ήταν αρκετές για να με κρατήσουν όρθια, έπεσα. Δεν υπήρξε κάποιος να με σηκώσει. Σύρθηκα σαν το πληγωμένο ζώο και αναζήτησα τη γιατρειά μου. Αυτό που με κράτησε ήταν η σκέψη πως ακόμη κι αν πεθάνω η ζωή και το σύμπαν θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Δεν χρειάζεται να είμαι σημαντική για κανέναν ώστε να θέλω να ζήσω. Κίνητρο ζωής ήταν μόνο η δική μου θέληση για ζωή. Να θέλω για δικούς μου λόγους να ζήσω.
Οι πληγές μου, οι πόνοι μου, οι επιθυμίες μου, οι ανάγκες μου ήταν η φυλακή μου.
Τελικά, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο η παρουσία μου στο σύμπαν. Από κει έρχομαι κι εκεί θα πάω. Μια ανάσα...Ένα φύσημα της ψυχής η γέννηση κάθε όντος, κάθε πλάσματος στη γη, ερχόμενο να εκπληρώσει την δική του μοναδική προφητεία. Να ανακαλύψει το μοιραίο μονοπάτι και να το περπατήσει μέχρι την σκοτεινή κουκίδα στο χάρτη...το άγνωστο...το απύθμενο...το θεϊκό!
Παλεύει το ον με έννοιες και νοητικά τερτίπια.
"Να γίνω ο καλύτερος".
"Να γίνω ο ομορφότερος".
"Ο πλουσιότερος".
"Ο διασημότερος"...Να ξεχωρίσω. Να διακριθώ.

Στενεύτηκες ψυχή μου ξαφνικά; Ζορίστηκες. Χάθηκες.

Το κενό μεγάλωσε με όσα απέκτησες και με όσα είχες ήδη.
Ότι χρειάστηκα το είχα πάντα.
Είχα πάντα δυνάμεις που δεν γνώριζα. Είχα πάντα τον σπόρο της γνώσης να ξέρω τί χρειάζομαι για να είμαι καλά. Είχα την αφοβία που επιβαλλόταν για να προχωρήσω στο άγνωστο...
Για την ακρίβεια, ήμουν δυνατή, ήμουν ατρόμητη!
Ήμουν.



Δεν είχα τίποτα...Αλλά Ήμουν.
Ήμουν η σταγόνα στη βροχή.
Ήμουν μια πρωινή αχτίδα .
Ήμουν μια νότα στο τραγούδισμα των πουλιών.
Ήμουν εκεί και περίμενα να με ανακαλύψεις.

Τις περισσότερες φορές που χρειάστηκε να παλέψω με κάτι, κατέληγα να παλεύω με τον εαυτό μου.

                                                                                                                                                          Φ.Λ

"ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ..../το δικό μου παραμύθι"

"Μια φορά κι έναν καιρό..." έτσι ξεκινούν τα παραμύθια, το θέμα όμως είναι πώς τελειώνουν. Συνήθως έχουν καλό τέλος διαφορετικά δεν θα τα έλεγαν παραμύθια, για μένα όμως αυτό ακριβώς είναι το ανησυχητικό. 
Ποιό είναι "καλό τέλος" και ποιός το κρίνει; Τί καθιστά ένα τέλος, "καλό";
Μέχρι στιγμής πώς μπορείς να πεις ότι έζησες "καλό τέλος" εφόσον τίποτε δεν έχει τελειώσει στην ζωή σου; Τα πάντα ρέουν και συνεχίζουν να συμβαίνουν χωρίς σταματημό και με διαρκείς εναλλαγές;
Είναι παράδοξο δεν νομίζεις;

Το "καλό τέλος" συνεπάγεται δικαιοσύνη; 
Δηλαδή ο κάθε χαρακτήρας παίρνει εν τέλει αυτό που του αξίζει; 

Για παράδειγμα, γιατί πρέπει να παντρευτούν οπωσδήποτε η βασιλοπούλα με το βασιλόπουλο; Αποκλείεται δηλαδή η βασιλοπούλα να μην παντρευτεί και να μην κάνει παιδάκια αλλά να μείνει στο βασίλειό της, να χαίρεται τα πλούτη της και την δύναμή της, να κάνει ταξίδια με φίλες της και να γράφει μουσική με το λαούτο της; 

Γιατί είναι δίκαιο δηλαδή για το βασιλόπουλο να κάνει οικογένεια και να είναι δεινός πολεμιστής και δεν είναι δίκαιο να γυρίσει τον κόσμο ώστε να μεταφέρει τις γνώσεις κι επιστήμες τους βασιλείου του σε νέους τόπους. Να ανακαλύψει εύφορους κάμπους και να καλλιεργεί φράουλες που θα εμπορεύονται οι 7 νάνοι στα 36 βασίλεια; Ή ακόμη καλύτερα να χτίσει ένα υπέροχο κάστρο όπου θα πηγαίνουν όλοι όσοι το επιθυμούν να διδάσκονται την μαγειρική τέχνη και να διοργανώνουν φεστιβάλ μαγειρικής; 

Η κοκκινοσκουφίτσα από την άλλη δεν θα μπορούσε να ήταν γνώστρια πολεμικών τεχνών από την γιαγιά της και να είχει έναν τεράστιο σουγιά κρυμένο στην μπότα της και να ξεκάνει τον λύκο προτού φάει τη γιαγιά της, τα τρία γουρουνάκια και όποιον άλλο λυμπίστηκε ποτέ σε παραμύθι; Ή ακόμη πιο ιντριγκαδόρικο...να ήταν φοβερός εραστής και γόης, να τον ερωτευτεί επι τόπου, να παντρευτούν και να κάνουν λυκάκια με κόκκινα σκουφάκια;!

Και τώρα, αν είσαι γυναίκα, σαράντα και κάτι, νιώθεις άδεια και ανολοκλήρωτη γιατί δεν πραγματοποιήθηκε το παραμύθι που σου "φύτεψαν" για όνειρο. 
Υπάρχει όμως και η δική σου εκδοχή. Αυτή που κανείς δεν φαντάστηκε και δεν ονειρεύτηκε ποτέ για σένα. Κανείς δεν ξέρει καλύτερα, ποιό είναι το δικό σου παραμύθι!
                                                                                                                                                                                                                                                                    THE END

Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή του Μιχάλη Λαμπρίδη "ΕΝΑ ΚΙΒΩΤΙΟ ΚΟΚΚΑΛΑ"

...........................................
Σιγά–σιγά θυμήθηκα το πέσιμο απ ’την κούνια
ο ήχος μου εφάνηκε θηρίου βρυχηθμός
το χτύπημα ακούστηκε σαν Ευαγγελισμός
γι’αυτό και δεν κατάλαβα πως σφάζανε γουρούνια .

Ο Άγγελος κρυβότανε στης θείας το πηγάδι
έβγαινε τ’απογέματα για νάρθει να με δεί*
κρατούσε ένα κινέζικο βιολί με μιά χορδή
και με τις νότες μού’δειχνε το φώς και το σκοτάδι.

Της μάννας μου σαν ίδρωνε-τη μυρωδιά–θυμάμαι
γι’αυτήν ήμουν το αντίδωρο μετά τον τοκετό.....
πρίν να δεχτεί του άγγελου το σπέρμα το καυτό
ίσως ν’αναρωτιότανε:“στην εκκλησιά πώς θάμαι;”

Ούτως ή άλλως:“φύτρωσα”,με βγάλανε Μιχάλη...
στης Τήνου τα υπόγεια περίμενε ο παππάς.....
ο ανάδοχος με κοίταζε σα νάλεγε“πού πάς;”
κι ο διάκονος κρατιότανε να μη του έρθει ζάλη.

Κάποιος μας φωτογράφιζε* ούτε ήξερα τι κάνει
τα μάτια του πατέρα μου κοιτούσαν στο κενό
το εκκλησάκι ήτανε ωραίο μα στενό
γι’αυτό εγώ κολύμπαγα στον ποταμό Ιορδάνη.

Η μάννα εβρισκότανε εκεί,μα δεν την είδα
μάγισσες τη συμβούλευαν για το νοικοκυριό
ξάφνου φωνή ακούστηκε απ’το καμπαναριό
κι ο ήχος εκαρφώθηκε εντός μου σαν λεπίδα..........................

Λίγα λόγια...για την όπερα και το τραγούδι...Τεχνικά; Επιστημονικά;...!!!!

Η μεγάλη διαφορά της Τέχνης από την Επιστήμη...αν δεχτούμε την “αντιπαράθεση”...είναι ότι η Τέχνη αντιμετωπίζεται με ανοιχτή καρδιά.
Πρέπει να επιτρέψουμε στην Τέχνη να μπεί μέσα μας, και να είμαστε ήσυχοι και ασφαλείς ότι θα “δουλέψει” από μόνη της. Θα βρεί το δρόμο της μέσα μας και θα αναδείξει στον καθένα μας αυτό που θα ανακαλύψει.

Η κάθε νότα που παράγεται, επιστημονικά αν το δούμε, είναι ήχος και ο ήχος είναι δονήσεις...Τελικά μήπως η Τέχνη είναι Επιστήμη;! (χαχα)!!

Μπαίνοντας κανείς στην διαδικασία να μάθει την τεχνική του τραγουδιού, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να συνειδητοποιήσει το όργανο...Το σώμα του.
Υπάρχουν σημεία, ηχεία του σώματος, μύς που βοηθούν στην καλύτερη απόδοση, που όμως δεν γνωρίζουμε την ύπαρξή τους πολύ περισσότερο, τον έλεγχό τους.

Πρώτα λοιπόν πρέπει κανείς τα μάθει την ύπαρξή τους.
Να τα συνειδητοποιήσει, κάνοντας συγκεκριμένες ειδικές ασκήσεις, κυρίως αναπνοών.
Να τα ενεργοποιήσει
Να τα ελέγξει και καθοδηγήσει.

Στην πραγματικότητα η διαφραγματική αναπνοή είναι μια πολύ φυσική διαδικασία που ο άνθρωπος έχει ξεχάσει. Γεννιέται με την έμφυτη ικανότητα να αναπνέει σωστά και στην πορεία της εκπαίδευσής του το χάνει. Για παράδειγμα, έχει ακούσει κανείς βραχνιασμένο μωρό;
Είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα, το θέμα της εκπαίδευσης του ανθρώπινου όντος γιατί όταν μιλάω για εκπαίδευση, δεν μιλάω για κάτι απαραιτήτως ορθό.

Η εκπαίδευση που αρχίζει να υφίσταται ο άνθρωπος από τα πρώτα του χρόνια, κατακλύζεται από ΜΗ, ΠΡΕΠΕΙ και ΟΧΙ.
Είναι λέξεις οι οποίες σε συνδυασμό με την δόνηση της φωνής όταν εκφέρονται μπλοκάρουν το ανθρώπινο όν, το σφίγγουν και του προκαλούν ένα μόνιμο εσωτερικό άγχος. Με αποτέλεσμα το πρώτο που πλήγεται είναι η αναπνοή.

Η αναπνοή όσο περνά ο καιρός, μικραίνει.
Αναπνεει ο μέσος άνθρωπος με τρόπο ώστε να επιβιώνει.

Προσπαθούμε όσο απίστευτο και αν ακούγεται να διδάξουμε από την αρχή στο σώμα μας να λειτουργεί με τον φυσικό τρόπο.
Δεν θα πρέπει να οδηγείται σε μια τεχνική η οποία ταλαιπωρεί την φωνή.
Μαθαίνουμε να ελέγχουμε την αναπνοή και το “ταξίδι” της μέσα μας μέχρι να γίνει ήχος...μελωδία...τραγούδι!
Θα πρέπει απλώς να μάθουμε να αφήνουμε ελεύθερο τον “δρόμο” χωρίς σφιξίματα και ανούσιες πιέσεις.
Μια ευθεία είναι ο “δρόμος”...

Το Τραγούδι είναι μια μεγάλη αντίφαση.
Είσαι ενεργοποιημένος-σε εγρήγορση και συγχρόνως απολύτως χαλαρός.

Επίσης το τραγούδι είναι χαρά. Είναι μέσο έκφρασης. Είναι όχημα για να αναδείξουμε τα συναισθήματά μας. Είμαστε απολύτως ακάλυπτοι την στιγμή που τραγουδάμε. Και γι'αυτό η καλή τεχνική δίνει την αίσθηση της ασφάλειας στον καλλιτέχνη, ότι δεν θα εκτεθεί. Είναι κι αυτό μια ψευδαίσθηση...διότι θα εκτεθεί! Υπάρχει κάτι μέσα μας που θέλει να εκτεθεί...

Ο καθένας από μας, αντιδρά διαφορετικά σε έναν χωρισμό, σε έναν χαμό-θάνατο, στην προδωσία, την έλλειψη...κοκ
Αυτό ακριβώς είναι που οφείλει κάθε τραγουδιστής να ξέρει για τον εαυτό του, για να μπορέσει να το εντάξει στην ερμηνεία του.
Και αυτό ακριβώς είναι που τον διαφοροποιεί από κάποιον άλλον.

Kosmo गर्ल

Δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω παρ'ότι ήδη έχουν περάσει 12 χρόνια, ότι ζω στην Αθήνα. Μάλλον είναι ιδιότητα της πόλης αυτής να μην σου επιτρέπει να νιώσεις ποτέ δικό της κομμάτι. Ίσως πάλι να ευθύνομαι κι εγώ που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να ταυτιστώ με την πόλη αυτή.
Προέρχομαι από επαρχιακή πόλη, μεγάλωσα μέσα στα πεύκα, τις ελιές και τις μανταρινιές. Ο κηπουρός μας κάθε μέρα μας έφερνε τα κολοκυθάκια μας, τις ντομάτες μας και τις μελιτζάνες μας...Η πιπεριές μύριζαν πιπεριά. Τα αγγουράκια επίσης...Καμία σχέση!! Νιώθω πολύ τυχερή που έχω τέτοιες αναμνήσεις και που ξέρω πως πολύ άνετα θα επέστρεφα σε μια τέτοια ζωή αν χρειαζόταν γιατί κι έτσι όπως πάνε τα πράγματα στον κόσμο, μάλλον αυτή είναι η λύση! Δεν καταλαβαίνω ποιός ο λόγος να συνεχίζει να ζει κανείς στην πόλη εαν δεν έχει δουλειά ή αν ταλαιπωρείται ενώ θα μπορούσε να επιστρέψει στο πατρικό του, στο χωριό του...ότι έχει ο καθένας και να φυτέψει τα λαχανικά του, να ζυμώσει το ψωμί του. Εγώ ομολογώ ότι το μπαλκόνι μου το έχω κάνει μποστάνι και ειλικρινά δεν το έχω σε τίποτα να φύγω να πάω στο νησί μου και να ζήσω με το Αιγαίο να με περιτριγυρίζει, τους φίλους μου να έρχονται να τραγουδάμε και να παίζουμε μουσική και ξέρω ότι έτσι θα γίνουν τα πράγματα.
Βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων στον δρόμο και λυπάμαι πολύ με την θλίψη που διακρίνω, όμως μαζί με την θλίψη θα έλεγα ότι είναι και σοκαρισμένοι. Και εφόσον είναι σοκαρισμένοι ίσως και να στρέψουν τη ματιά τους προς τα μέσα τους...
Να γίνουμε λίγο περισσότερο εσωστρεφείς μήπως και βρούμε έναν άλλο τροπο να ζήσουμε σε έναν κόσμο που δεν μας υπολογίζει πλέον. Ούτε τις ανάγκες μας ούτε τα συναισθήματά μας...
Τουλάχιστον να το σκεφτούμε εμείς. Να αλλάξουμε τη σχέση μας με τα πράγματα, με τη ζωή και τους ανθρώπους. Ο τρόπος που σχετιζόμαστε είναι προβληματικός και αν αυτό αλλάξει πιθανότατα να διαφοροποιηθεί και ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν και οι άλλοι.
Δεν ανησυχώ πια και δεν φοβάμαι γιατί ξέρω ότι είμαι μέρος αυτού του κόσμου, κομμάτι αυτού του σύμπαντος και μου αξίζει να υπάρχω, να δημιουργώ και να απολαμβάνω όλα τα καλά αυτού του κόσμου. Όσο φροντίζω τον εαυτό μου θα γίνομαι πιο δυνατή για αυτόν τον κόσμο!!
Τον Κόσμο που αγαπώ!!